Eşinden Boşanırsın,Ya Çocuğundan?

Fotoğraf netten alıntıdır

Geçen gün sevdiğim bir blog arkadaşımda bir yazı okudum,

samimi bir şekilde kendi yaşamından bir kesit paylaşmıştı,çok üzüldüm,canım sıkıldı,

acaba bu konuyla ilgili ne yazabilirim diye düşündüm,,,, aslında ne bilirkişiyim,ne bu konuda uzmanım,

sadece iyi bir anne olmaya çalışan sıradan bir vatandaşım....

Hayat hangimizin önüne hangi sürprizlerle çıkacak belli değilken,biz sürekli planlar yapıyoruz,

hayaller kuruyoruz,gerçekleşmesini istediğimiz bir sürü istek listeleri oluşturuyoruz,güzel bir şey tabii ki de

ümitli olmak,hayattan beklentileri olmak,bir hedef için çabalamak,çalışıp uğraşıp didinmek,,,

isteklerimiz gerçekleştiğinde ise bizden mutlusu yok,her şey gözümüze toz pembe görünmekte,olaylara ve kişilere bakış açımız daha bir güzel olmakta,,,,fakat hayat bize istediklerimizi vermediğinde yada ertelediğinde,

işler tam tersine dönebiliyor,karamsarlığa düşüp hayattan zevk almamaya başlıyoruz hata bir çoğumuz,

hayatı kendisine zehir ettiği gibi başkalarınada zehir etmekte oldukça ısrarlı davranabiliyor ve çoğu zamanda 

amacına ulaşabiliyor....

Doğanın kanunu gereği doğuyoruz,çocukluk,ilk gençlik yetişkinlik derken, aşık olup, ya da olmayıp-

sevip ya da sevmeyip-isteyip, ya da istemeyip-eskiden genellikle görücü usülü evlenilirken, hatta bayanların çoğu evlendiği adamı düğün günü görürken,günümüzde aşklar meşkler çok moda,uzun flört dönemleri,birbirini tanımalar,ısınma turları,birlikte yaşamalar felan  filan derken evlilik denilen yolculuğa,aynı hayatı paylaşmaya bir kadın ve bir erkek başlamakta....

Zaten evliliği dinimizde desteklemekte."Evlenen dininin yarısını kurtarmıştır" hadisi şerifi sanırım evliliğin ne kadar önemli bir yaşam biçimi olduğunu gösterip desteklemektedir,kaldı ki evlilik dışı ilişkiler dinimizce yasaklanmıştır...Zina etmek şöyle dursun,zinaya yaklaşmayın diye kesinkes emredilmiştir....

Onun için anne babalar çocuklarını bir an önce evlendirip yuvalarını kurmalıdırlar,tabi evlenilecek-evlendirilecek kişininde cüzdanından önce yüreğine bakılmalıdır diye düşünenlerdenim,

maddiyatta lazım ama oda bir yere kadar paranın da yetmediği durumlar olabiliyor,o yüzden kişinin kendine olan özgüveni,eşini yanında taşıyabilmesi,çocuklarına iyi birer anne-baba olabilecek niteliklerde olması önemlidir.....

Tabii ki çocuklarımızı evlendirmekle iş bitmiyor,tamam artık ben anne-baba olarak görevimi yaptım artık bundan sonra başlarının çaresine baksınlar demeklede olmuyor,onları sıkmadan,üstlerine gitmeden,fazla işlerine karışmadan ihtiyaçları dahilinde en çokta manevi olarak yanlarında olduğumuzu hissettirmemiz lazım....

Diye düşünüyorum :)

Çocuklar kurulan yuvanın neşesi anne babanın göz nuru,Allahü Teala'nın onlara emaneti oluyor bu sebeplede

anne babalar alacakları kararlarda çocuklarınıda göz önünde bulundurmalılar,verecekleri her karar onların geleceğini etkileyeceği için,masum yüreklerinde ömür boyu yer edeceği için,çok dikkatli davranmaları gerekmekte,,,Nasıl ki evlilik hayatın gereği olduğu kadar normal bir durumsa anlaşamayan,zamanla birbirinden soğuyan,geçinemeyen,artık aynı evi paylaşamayacak duruma gelmiş insanların boşanıp ayrılması da normal olmalı ama günümüz de bile hala buna pek çözüm bulunduğu söylenemez,ayrılan çiftlerin bir çoğunun durumu haberlerde gözümüze çarpmakta,şiddet almış yürümüş,konuşup anlaşmaktan çok birbirimizin boğazına sarılır olmuşuz,buda ne kadar eğitimsiz ve tahammülsüz bir toplum olduğumuzun göstergesidir....

Ayrılmakla da iş bitmiyor nasıl ki evlenmekle bitmediği gibi,anne babanın sorumlulukları aynen devam etmekte,sonuçta eşinden ayrılıyorsun çocuğundan değil böyle bir şey mümkünmü?

Eşinden boşanırsın ya çocuğundan?

Var var böyle örneklerde var hemde çok geçmişte de oldu halada oluyor gelecekte de olmaya devam edecektir,kendi çocukalarını analı babalı öksüz bırakırken,yada terkedip giderken,ardına bile dönüp bakmadan,kendisine yeni bir hayat kurmaya kalkanlar oda yetmezmiş gibi kendi evlatlarını arkada gözü yaşlı bırakıp,dünyaya başka çocuklar getirip onlara annelik babalık yapmaya kalkışanlar,,,yok mu?

Böyle olmayıp gayet normal bir şekilde anlaşmalı ayrılırken bile çocuklar arada ziyan olmakta,bu sefer araya başka faktörler girmekte mesela anneanne-babaanne-dede-teyze-hala,,,gibi faktörler girmekte,

bu kişiler genelde çocuğu karşı tarafın kötü anne yada baba olduğu konusunda ikna etmeye doldurmaya çalışırlar,sürekli kötülerler,her fırsatta arıza çıkartırlar ve nitekim de emellerine ulaşırlar,

çocuk ayrı kaldığı anne yada babasından nefret eder hale gelir,sevgisiz iki arada kalmış kararsız bir birey olup çıkar....Yarın bir gün ayrılmak zorunda kaldığı anne yada babasıyla karşılaştığında ona karşı soğuk davranacaktır haliyle,çünkü çocuğun kendi fikri kendisine bırakılmamıştır,kendisi iyiyi doğruyu bulsun istenmemiştir,hep dolduruluşla büyüdüğü için ister istemez bu hali davranışlarınada yansıyacaktır....

Ama ama işte sevgisiz büyüyüp hayat tecrübelerini sıcak yuvasında,ailesinin yanında almayıpta mecburen başka yollardan arayanlar,sevgiyi ilgiyi başka şeylerde bulanlar,yarın birgün kendileri evlenip yuva kurduklarında çok bocalıyacaklardır,yada tam terside olabilir edindiği tecrübeler aldığı dersler doğrultusunda 

kendisi anne babasının zamanında ona karşı yaptığı hataları onlar kendi evlatlarına yapmıyacaklarıdır,içlerinde eksik kalan o sevgiyi-ilgiyi kendi çocuklarına fazlasıyla hissettirip yaşatıp,mükemmel birer ebeveynler olacaklardır...Ben şahsen ikinciyi tercih ederim toplumumuzun sağlığı açısından,,,

yoksa iyi günler beklememekte bizleri ve ülkemizi,parçalanıp,dağılmış,eğitimsiz kalmış yürekler cam kırıkları gibi etrafa dağılmakta ve her gün birimizin canına batmakta...

Fotoğraf netten alıntıdır